Anoreksja u nastolatek. Zagraża Tobie?

Co to jest anoreksja?

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) to schorzenie zaliczane do zaburzeń odżywiania, polegające na wyniszczaniu swojego organizmu przez osobę celowo odchudzającą się.

Młodzi ludzie (rzecz coraz częściej dotyczy nie tylko dziewcząt, ale i chłopców)  którzy chorują na anoreksję, mają nieprawidłowy obraz swojego ciała. Mimo utraty coraz większej ilości kilogramów, mimo niepokojących sygnałów płynących z organizmu, w końcu – mimo błagań lub gróźb rodziny i przyjaciół, osoba chora nie zaczyna jeść normalnie. Wciąż widzi siebie jako grubą i przez to nieatrakcyjną. W anoreksji nie ma efektu: „ok, już teraz wyglądam dobrze”. Taki moment nigdy nie następuje, więc osoba chora często po prostu umiera na skutek wyniszczenia organizmu.

Skąd bierze się anoreksja?

Ilość zachorowań na anoreksję wzrosła znacząco w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Wiąże się to przede wszystkim z kultem chudości. Dziewczęta, widząc chude modelki, pragną im dorównać – nierealistyczne wymagania tworzą także ci, którzy zatrudniają się zatrudnianiem dziewczyn do tego zawodu. Duże znaczenie mają także „podrasowane” zdjęcia pań w magazynach – wizerunek kobiety „idealnej” stanowi bowiem dla młodych dziewcząt wyzwanie i tworzy pragnienie bycia również „bez skazy”. A bez skazy oznacza niestety „bez grama tłuszczu”.

Objawy anoreksji

Być może zastanawiasz się, czy to, co robisz, jest już anoreksją, czy jeszcze zwykłym odchudzaniem. Jakie zatem są objawy anoreksji? Zapoznaj się zatem z naszymi pytaniami – jeśli na większą ich część odpowiesz „tak!” – oznacza to, że masz poważny problem i czas szukać pomocy.

• Czy sprawdzasz ilość kalorii każdego posiłku, który masz zjeść? Jesteś niezwykle skrupulatny / skrupulatna w wymierzaniu poszczególnych porcji?
• Czy prowadzisz dziennik swoich posiłków?Czy zdarza ci się kłamać najbliższym na temat tego, co zjadłaś / zjadłeś z obawy przed pretensjami albo zmuszaniem cię do jedzenia większych porcji?
• Czy bywa, że chowasz jedzenie, którego nie chcesz zjeść, by mieć spokój od wyrzutów rodziców?
• Czy większość twoich myśli dotyczy jedzenia? Możesz je planować, przygotowywać dla innych, czytać książki kucharskie, ale nigdy nie jesz tego, co przygotowujesz?
• Czy już wielokrotnie słyszałaś / łeś zapewnienia o swojej szczupłości, w które to słowa zupełnie nie wierzysz? Czy bywa, że ktoś cię prosi o spożywanie większych ilości posiłków, a nawet grozi ci np. odebraniem komórki, odcięciem Internetu, zmuszaniem do jedzenia?
• Czy zauważyłaś / łeś u siebie „dziwne” zwyczaje związane z jedzeniem? Np. uważasz, że ludzie jedzący wyglądają obrzydliwie, dlatego nigdy nie jesz publicznie?
• Czy zdarza ci się ćwiczyć „do upadłego” albo przyjmować środki na przeczyszczenie?

Jeśli takie zachowania nie są ci obce – oznacza to, że masz poważny problem. Wiedz, że anoreksja jest chorobą, na którą się umiera. Jeśli sądzisz, że dojdziesz do momentu, którym będziesz czuła / czuł się wystarczająco szczupło – mylisz się. Co więcej, wkrótce zaczniesz wyglądać w sposób budzący u innych ludzi strach… i niestety, odrazę. A to przecież zupełnie nie to, o co ci chodziło, prawda?

Mam anoreksję – co dalej?

Niestety, osoba chora na anoreksję zwykle nie jest w stanie pomóc sobie sama – dlatego właśnie jest to choroba. Nie pomoże zwykłe postanowienie sobie, że „od jutra będę już jeść normalnie” – istnieje olbrzymie ryzyko, że to po prostu się nie uda. Dlatego właśnie pierwszym krokiem, który należy postawić, jest ten w gabinecie psychologa lub psychiatry. Jeżeli się boisz, zabierz ze sobą mamę, tatę albo przyjaciółkę – osobę, której ufasz i która będzie cię wspierała.